Zaterdag 23 augustus 2014 en we mogen weer: lekker met 51, 58, 61, 62 en vanaf dinsdag zelfs 63 kinderen op kamp. Samen met 15 man leiding maakt dat een mooi volle eetzaal. Dankzij Eric die echt heel veel spullen in zijn bus konden we dit keer een stuk vlotter weg dan vorig jaar, dus na een soepele rit konden de slaapzalen ook snel worden ingedeeld, de bedden worden opgemaakt en het eerste onderdeel van start gaan. Dat was de nummerloop. Een tochtje van een kleine drie kilometer door het bos en onderweg 6 opdrachten doen. Het weghalen van de nummers door de laatste groep ging best soepel, ook bij de hoog opgehangen nummers. Julie zette Caitlin dan op haar schouders (de dames zijn beide even groot) en dan kon Caitlin de nummers uit de bomen halen. Wat toch wel bijzonder is, is dat een heleboel dames Channing Tatum niet herkenden (voor de moeders: zoek zijn foto’s gerust eens op, googelen kan ook op Magic Mike) en dat de jongens geen idee hadden wie Angelina Jolie is (en dat is toch de enige echte Tombraider, maar daar weten de vaders natuurlijk alles van).

Tijdens de nummerloop had Jill nog een onbegrijpelijk verhaal. Tijdens het kamp van de basisschool was er een heel erg eng spookverhaal verteld over schapen die waren doodgegaan en overal schapenveren achter hadden gelaten. Nou, als dat al eng was dan hopen we dat Jill en haar vriendinnen deze week doorkomen zonder slapeloze nachten.

Tijdens de nummerloop hadden Mike en Hans een leuke discussie met onder andere Milco over jongens en meisjes en wie leuker zijn. Mike en Hans zeiden “heb je wel eens in de spiegel gekeken, dan zie je zo dat dames echt altijd leuker zijn dan jongens”. Op het kamphuis ging Milco dat toch eens doen met als gevolg dat de spiegel brak. Dat was nog niet zo’n probleem, maar dat werd het wel toen een scherf precies in zijn arm terecht kwam. Bloeden viel wel mee, dus verbandje erom en aan tafel. Wallece en Groomit soep en brood, maar tijdens het eten werd Milco wel steeds stiller en van eten kwam niet veel. Mike en Hans voelden zich toch wel een beetje verantwoordelijk, dus die gingen daarna met Milco naar het ziekenhuis. Een heleboel grappen, een verdoving en twee hechtingen verder gingen ze weer terug richting kamphuis. Op de vraag aan Milco of hij een knuffel in bed wilde en zo ja welke kleur haar ze moest hebben antwoorde hij gevat “maakt niet uit, het gaat om de persoonlijkheid”. Praatjes genoeg dus weer die Milco.

’s-Avonds het Zweeds renspel. Een erfenis van Herman Godefrooy, wie kent hem niet. Setjes van twee kinderen gingen in het donker het bos in om 20 vragen te beantwoorden. Ieder koppel had een andere volgorde van de af te lopen nummers, dus dat is altijd een enorme chaos. Een van de leiders hield vraag 14 vast omdat die op de grond was gevalen. De vraag was “wie wordt na Maxima koningin van Nederland” en er kon worden gekozen uit a. Amalia, b. Arianne en c. Alexia. Sam en Sam, (de eerste is Samuel, een jongen, de tweede spreek je uit als Sem en is een jongedame) reageerden daar bijonder op. Samuel riep heel verbaasd “maar hebben onze Koning en Koningin dan al kinderen?” Sam zei heel serieus “ik weet het, het begint met een a....”. Toen de leiding bij vraag 14 zei “dat zou ik dan maar invullen ” zei Sam “maar ik weet niet wie het is dus ik kan ...... ohhhhhhhhh ik snap het”. Over voorzeggen en valsspelen kunnen deze kinderen dus nog wel wat leren.

Het spel werd dus best eerlijk gespeeld, waarbij Bas zich inzette als streng maar rechtvaardig controleur van de volgorde waarop de kaartjes werden afgewerkt. Dan hoefde hij niet door een donker bos te rennen maar was hij wel bezig. Toen de bui echt losbarstte gingen we weer op w eg naar het kamphuis. Opvallend was wel dat Caroline, Imre en Melissa als enigen niet alle vragen hadden gevonden. Beetje sneu voor Carlijn, Fenny en Floor die achter die meiden aan door het bos renden maar dus niet alle vragen konden beantwoorden. Hopelijk korfballen ze komend seizoen beter.

Inmiddels is het kwart voor twaalf, liggen de jongste kinderen fris en fruitig op bed, staat en zit een heleboel van alles wat daarna komt buiten te kletsen (denk aan Tobias, Berend, Tam en Eefje) in afwachting van vrije douches en zitten de oudste meiden in de eetzaal te kletsen met de mannen van de leiding en soepstengels met Nutella te eten. Waar de oudste jongens zijn is me echt een raadsel, misschien al naar bed, maar ik denk dat die straks nog wel opduiken. Dit maakt de eerste zaterdag vol, morgen meer.

Voor we het vergeten alvast nog wat bedankjes: aan Eric voor het vervoer, aan iedereen die het kamp op een of andere wijze heeft gesponsord en natuurlijk aan alle ouders die hun kinderen aan ons toevertrouwen. Zonder al uw kinderen zouden wij het echt niet op kunnen brengen om ’s-avonds in een stapelbed te klimmen of op een matras die op de grond ligt in slaap te vallen. Maar juist al het plezier en gelach om ons heen maken het de moeite waard.