Het is inmiddels maandagochtend, gisteren was de dag tekort om nog een verslagje te tikken, excuses daarvoor. De dag begon goed: ontbijt met een gekookt eitje in een lekker drukke eetzaal ( lees vol van herrie). Daarna gingen we richting bos voor het levend kwartet. Nog even napraten over de dag ervoor (kinderen die op hun blote schoenen de slaapzalen uitgaan) en aan de slag. Een spel waarbij vier teams worden gevormd en waarbij het de bedoeling is dat je van de andere vier teams bijvoorbeeld een lepel of een beker pikt zodat je in je eigen thuisgebleven vier dezelfde voorwerpen en dus een kwartet hebt. Gelukkig hebben we dit jaar allemaal flexibele kinderen, want bij elk gebied worden de regels door de leiding die daar staat iets anders toegepast zodat bijna niet te volgen is wat waar wel en niet mag. Dat mag de pret niet drukken want er wordt bloedfanatiek gespeeld. Dat Sipke en Jelle niet in dezelfde ploeg zitten en we zonder herkenningspunten spelen is trouwens een extra handicap voor de andere teams.

Na het spel gaan we richting kamphuis om te lunchen en de bui die er aankomt uit te zitten. Boterhammen en zingen en lekker binnen zitten en daarna naar de duinen voor een paar potjes slagveld. Buienradar belooft ons tot 9 uur een bijna droge middag, dus we gaan vrolijk en vol goede moed op pad. Tweeënhalve kilometer verder zetten we het speelveld uit en begint het een beetje te regenen. Nou ja, dat klopt denk je dan, maar de druppels worden dikker en komen steeds sneller na elkaar. Snel naar de bomen gerend om te schuilen, maar naaldbomen bieden niet echt vel bescherming. Justin en Christiano zijn onze kleinste mannen, hebben dus kleine shirtjes, maar die zijn ook heel snel helemaal nat ondanks de moedige pogingen van alle ouderen om de kleinsten droog te houden. Centaine heeft ineens heel veel vrienden, want we hebben eerder dan wel gelachen dat ze haar handtas bij zich had, maar daar haalt ze wel mooi een paraplu uit. Zonder ook maar een bal geslagen te hebben gaan we dus maar weer terug richting kamphuis. Er zijn dan trouwens ook best wat jongens die ineens een roze vestje aan hebben, alle dames die daar voor zorgden bedankt.

Omdat we vroeg terug zijn, wordt het vervolgens wachten op het eten. We hebben Chicken Run rijst met kerriesaus en balletjes en dat klinkt goed. Dus voor het eerst in 25 jaar kamp begint om 4 uur het gezeur "ik heb honger, wanneer gaan we eten". Dan duurt het best lang voordat er om zes uur wordt gegeten. Nou ja, het wachten was de moeite waard want er ging best veel eten doorheen. Nog een toetje, afwas (zouden onze kinderen eigenlijk wel weten dat we niet elke keer nieuwe borden hebben), beetje hangen, voetballen en spelen (zie de foto's), André verwelkomen en in groepen op naar het bos voor een nummerloop of het kaartschijnspel.

Bij het bos aangekomen bleek dat net wat anders te zijn dan gedacht. Eerste vertelden twee heksen een verhaal over een blauwe Gerrit, een aapachtig plaagwezen dat door het bos zwerft. Daarna mochten de kids in groepen het echt donkere bos in om een route te lopen. Wat ze niet wisten was dat er een spook, een skelet, een reuzengorilla, een bliksemheks, (en bij de oudsten een Freddy kreuger look-a-like en een rare Shrek) in het bos rondliepen. Voor onze kleintjes Bradley, Koen, Tara en Caroline was dat wat veel van het goede, Jill, Centaine, Melissa en Alyssa hadden al besloten helemaal niet te gaan terwijl alles en iedereen van 6 en 7 gewoon het bos inging. Verder hebben Eefje, Puck, Isabelle, Tess, Tam, Fleur, Naomi en Valerie wel 7 keer de route afgelegd. Wanneer ze iemand zagen renden ze alle kanten op het bos in, om daarna vier nummers eerder weer bij elkaar te komen. Dan langzaam 4 nummers doorlopen en dan gebeurde precies hetzelfde. En zo kom je dus tot een keer of 7 de route afleggen. De oudste mannen (Anthony, André, Joshua en Milco) deden het trouwens anders, die hadden zichzelf onherkenbaar vermomd en gingen de leiding laten schrikken. Werkte ook wel aardig alleen konden ze de sensor waarmee water op ze werd afgeschoten niet vinden. Die sensor heette Robin, dat snappen moderne kinderen dan dus weer niet, dat je iets handmatig laat werken.....

Omdat de spooktocht wat langer duurde dan gedacht gingen we bij terugkomst even ontdooien en daarna gelijk slapen, dus daarom was er eerder geen verslag. Nu zitten we aan de koffie en hebben we al kinderen gezien die lachend vertellen dat ze de hele tocht hebben gehuild, hebben we gehoord dat er toch eentje heel bang was (maar die hoort bij de oudsten, geen reden tot zorg bij ouders) en blijven de verhalen komen. Is dus een goede avond geweest. Vandaag wordt het in ieder geval oase spelen en shoppen, mocht daar nog wat gebeuren dan leest u dat hier weer.